"In v Kafarnáumu je bil neki kraljevi uradnik, ki je imel bolnega sina. Ko je slišal, da je prišel Jezus iz Judeje v Galilejo, se je odpravil k njemu in ga prosil, naj pride in mu ozdravi sina, ki že umira. Jezus mu je tedaj dejal: »Če ne vidite znamenj in čudežev, ne verujete.« (Jn 4,46-48)
Jezus je res ozdravil sina kraljevega uradnika. In ko se je kraljevi uradnik vrnil in ugotovil, da je njegov sin ozdravljen, nam je rečeno, da so "on in vsa njegova družina verovali". Nekateri verujejo v Jezusa šele potem, ko naredi čudež. Iz tega se lahko naučimo dvoje.
Prvič: dejstvo, da je Jezus delal čudeže, priča o tem, kdo je. On je Bog obilnega usmiljenja. Kot Bog bi Jezus lahko pričakoval vero od tistih, ki jim je služil, ne da bi jim ponudil 'dokaze z znamenji in čudeži'. Pristna vera namreč ne temelji na zunanjih dokazih, kot je videnje čudežev; pristna vera temelji na notranjem razodetju Boga, s katerim nam sporoča svojo navzočnost in mi verujemo. Zato dejstvo, da je Jezus delal znamenja in čudeže, kaže, kako usmiljen je in kako močno hrepeni, da bi bil vsak izmed nas v živem osebnem stiku z njim. Čudežev ni delal zato, ker bi si jih kdo zaslužil, ampak preprosto zaradi svoje obilne velikodušnosti, da bi pomagal zaneti vero v življenju tistih, ki so težko verovali s pomočjo notranjega daru same vere.
Drugič: pomembno je, da se vsak dan velikokrat zahvaljujemo za dar svoje osebne vere in se ne zanašamo zgolj na zunanja znamenja. Predstavljajte si na primer, da Jezus ne bi nikoli storil nobenega čudeža. Koliko ljudi bi verjelo vanj? Morda zelo malo. Toda nekateri bi verovali, in ti bi imeli izjemno globoko in pristno vero. Predstavljajte si na primer, da ta kraljevi uradnik ne bi doživel čudeža sinovega ozdravljenja, a bi se kljub temu odločil, da bo v moči notranjega daru vere veroval v Jezusa.
Naša vera je oseben in ljubeč odnos z Bogom - Trojico in soljudmi. V odnosu nenehno rastemo. Tudi takrat, ko se zdi, da Bog ne deluje na izredne in vsem očitne načine. Najgloblja vera se v nas porodi, ko se odločimo ljubiti Boga in mu služiti, tudi ko je zelo težko. Vera sredi težav je znak zelo pristne vere.
Razmislimo o svoji veri. Ali ljubimo Boga in mu služimo tudi, ko je življenje težko? Tudi če On ne odstrani križev, ki jih nosimo? On nam je nenehno zvest in nam vse podarja, tudi samega sebe v vseh ljudeh in v vseh stvareh. Vedno in nenehno.
Naš usmiljeni Jezus, tvoja ljubezen do nas presega vse, kar si lahko predstavljamo. Tvoja velikodušnost je resnično velika. Pomagaj mi, da ti bom osebno zaupal in živel s teboj, iskal in sprejemal tvojo sveto voljo v dobrih in težkih časih. Še posebej mi pomagaj, da bom odprt za dar vere tudi takrat, ko se zdi, da Tvoja prisotnost in delovanje v mojem življenju molčita. Naj bodo ti trenutki, dragi Gospod, trenutki moje resnične notranje preobrazbe in milosti. Jezus, zaupam vate.

"Había en Cafarnaún un funcionario real que tenía un hijo enfermo. Cuando se enteró de que Jesús había venido de Judea a Galilea, fue a verle y le pidió que viniera a curar a su hijo, que ya se estaba muriendo. Jesús le dijo: "Si no ves señales y prodigios, no crees". (Jn 4, 46-48)
En efecto, Jesús curó al hijo de un funcionario real. Y cuando el funcionario del rey regresó y encontró a su hijo curado, se nos dice que "él y toda su familia creyeron". Algunas personas creen en Jesús sólo después de que Él realiza un milagro. Podemos aprender dos cosas de esto.
Primero: el hecho de que Jesús hiciera milagros es un testimonio de quién es Él. Es un Dios de abundante misericordia. Como Dios, Jesús podía esperar fe de aquellos a quienes ministraba sin ofrecerles "pruebas con señales y prodigios". Porque la fe genuina no se basa en pruebas externas, como ver milagros; la fe genuina se basa en la revelación interna de Dios, por la cual Él nos comunica Su presencia y nosotros creemos. Por lo tanto, el hecho de que Jesús hiciera señales y prodigios muestra cuán misericordioso es Él y cuánto anhela que cada uno de nosotros esté en contacto personal y vivo con Él. No hizo milagros porque alguien los mereciera, sino simplemente por su abundante generosidad, para ayudar a encender la fe en la vida de aquellos a quienes les costaba creer, mediante el don interior de la fe misma.
Segundo: es importante dar gracias por el don de nuestra fe personal muchas veces al día, y no confiar sólo en los signos externos. Imaginemos, por ejemplo, que Jesús nunca hubiera hecho milagros. ¿Cuántas personas habrían creído en él? Tal vez muy pocas. Pero algunos habrían creído, y habrían tenido una fe extremadamente profunda y genuina. Imaginemos, por ejemplo, que este funcionario real no hubiera experimentado el milagro de la curación de su hijo, pero que, sin embargo, hubiera optado por creer en Jesús en el poder del don interior de la fe.
Nuestra fe es una relación personal y amorosa con Dios, la Trinidad y nuestros semejantes. En esa relación crecemos constantemente. Incluso cuando Dios no parece obrar de manera extraordinaria y evidente para todos. La fe más profunda nace en nosotros cuando decidimos amar y servir a Dios, incluso cuando es muy difícil. La fe en medio de las dificultades es señal de una fe muy auténtica.
Reflexionemos sobre nuestra fe. ¿Amamos y servimos a Dios incluso cuando la vida es difícil? ¿Incluso cuando Él no nos quita las cruces que llevamos? Él nos es fiel constantemente y nos lo da todo, incluso a Sí mismo en todas las personas y en todas las cosas. Siempre y constantemente.
Jesús misericordioso, tu amor por nosotros supera todo lo que podemos imaginar. Tu generosidad es verdaderamente grande. Ayúdame a confiar personalmente en ti y a vivir contigo, buscando y aceptando tu santa voluntad en los momentos buenos y difíciles. Ayúdame especialmente a estar abierto al don de la fe incluso cuando tu presencia y tu acción en mi vida parezcan estar en silencio. Que estos momentos, querido Señor, sean momentos de mi verdadera transformación interior y de gracia. Jesús, confío en Ti.
Commenti