Peta postna nedelja (leto B)

»Zdaj je moja duša vznemirjena. In kaj naj rečem? Oče, reši me iz te ure? Zavoljo tega sem vendar prišel v to uro. Oče, poveličaj svoje ime!« Tedaj je prišel glas iz nebes: »Poveličal sem ga in ga bom spet poveličal.« (Jn 12,27-28)

Človeška duša našega Gospoda je bila "vznemirjena". Drugi prevodi navajajo, da je bila njegova duša v agoniji. Potem ko je Jezus izrazil svoje notranje trpljenje, je opredelil človeško skušnjavo, ki je to trpljenje povzročila: pobegniti pred njegovo "uro". Seveda Jezus to skušnjavo zavrne, saj nas iz svoje človeške izkušnj želi naučiti.

Kot Bog je imel Jezus popolno moč in je vedno ostal zvest poslanstvu, ki ga je prejel od Očeta. Kot človek pa je Jezus iz mnogih razlogov doživljal razne skušnjave in človeško trpljenje. Eden od razlogov je, da se je v vseh pogledih povezal z nami, tudi z našim notranjim trpljenjem. S tem nam je Jezus omogočil, da se lahko v sebi, v moči Njegovega Duha, odzivamo enako ter smo deležni Njegove moči in odločnosti pri izpolnjevanju Očetove volje. Jezus je prenašal agonijo, ki jo je povzročilo predvideno trpljenje, saj tudi mi v življenju prenašamo podobne skušnjave in preizkušnje.

Kaj je tisto, zaradi česar nas je strah in nas skrbi, ko gledamo v prihodnost? Če nam takoj pride kaj na misel, poskusimo na to pogledati v luči Jezusove preizkušnje. Jezus najprej prepozna skušnjavo strahu. To stori tako, da sprejme notranje trpljenje, ki ga doživlja, in nato pogleda vzrok zanj: Njegova ura, ki prihaja. Jezusova "ura" v Janezovem evangeliju pomeni njegovo križanje in smrt. Zaradi tega je prišel med nas. Prišel je, da bi pretrpel posledice naših grehov in uničil samo smrt. Njegovo poslanstvo je v njem povzročilo veliko trpljenje in skušnjavo strahu, ki jo je v moči Svetega Duha sprejel in premagal.

Ko gledamo karkoli, kar nas sili, da bi se predali strahu in tesnobi, se najprej vprašajmo, ali je Božja volja, da to dejanje uresničimo. Če nas je strah nečesa, kar ni Očetova volja, potem moramo to zavrniti. Toda zelo pogosto bo načrt, ki ga ima Bog za naše življenje, vključeval tudi pogumno delovanje spričo pričakovanega križa in trpljenja. Doživljanje strahu je normalno, vendar se strah ne bo spremenil v tesnobo, če bomo posnemali našega Gospoda in ne glede na ceno izbrali Božjo voljo.

Tudi Jezus je svoj križ sprejel tako, da je nanj gledal skozi prizmo slave. Razumel je, da bosta njegovo trpljenje in smrt poveličala njegovega in našega nebeškega Očeta. Zato je na križ gledal kot na poveličanje Očeta. Na enak način lahko tudi mi v Jezus gledamo na svoje križe.

Ne glede na to, s čim se soočamo v življenju, ne glede na križ, ki nam je dan, če je Božja volja, da ga sprejmemo, potem ga ne smemo razumeti le kot trpljenje, ki ga moramo prenašati, ampak predvsem kot dejanje, s katerim bo Bog poveličan in proslavljen v našem življenju. To je pravi pogled, ki nam bo prinesel upanje, veselje in moč, in nas osvobodil tesnobe, ki jo povzroča strah.

Premislimo o tem, kako nas naš Oče kliče preko križev in preizkušenj. Ne dovolimo, da bi nas strah odvrnil in nagnal v beg. Na vsako pričakovano trpljenje glejmo kot na priložnost, da v svojem življenju poveličujemo Boga. Na svoje križe glejmo s hvaležnostjo in veseljem ter dovolimo, da nam ta nova perspektiva da moč, ki jo potrebujemo za izpolnitev poslanstva, ki nam ga je zaupal naš nebeški Oče.

Naš vedno zvesti Oče, tvoja volja je popolna. Svojega Sina si poklical, da je v moči tvoje ljubezni do nas sprejel trpljenje in križ. S tem dejanjem popolne ljubezni je vsem razodel in podaril tvoje božje življenje, Svetega Duha, tvoje srce in tvojo večno zvestobo. Gospod Jezus, prosim, daj mi svoj pogum, ko se soočam s svojim trpljenjem. Nauči me zajemati iz tvoje poslušnosti Očetovi volji, ki je največje dobro zame in za vse, v vseh stvareh. Naj ga tudi moje življenje slavi. Sveti Duh, vzemi me s seboj in potopi me v svojo molitev. Jezus, zaupam vate.

Sufrir por amor

Quinto domingo de Cuaresma (Año B)

"Ahora mi alma está turbada. ¿Y qué diré? Padre, sálvame de esta hora. Por eso he llegado a esta hora. Padre, glorifica tu nombre". Entonces vino una voz del cielo: "Yo lo he glorificado y lo glorificaré otra vez". (Jn 12, 27-28)

El alma humana de Nuestro Señor estaba "turbada". Otras traducciones afirman que Su alma estaba en agonía. Habiendo expresado su sufrimiento interior, Jesús identificó entonces la tentación humana que este sufrimiento le causaba: huir de su "hora". Por supuesto, Jesús rechaza esta tentación porque quiere enseñarnos una lección a partir de su experiencia humana.

Como Dios, Jesús tenía el poder perfecto y siempre permaneció fiel a la misión que había recibido del Padre. Pero como ser humano, Jesús se permitió experimentar la tentación y el sufrimiento humano por muchas razones. Una de ellas es que así se relacionó con nosotros en todos los sentidos, incluido nuestro sufrimiento interior. De este modo, Jesús también ha hecho posible que nosotros respondamos del mismo modo en nuestro interior con la fuerza de su Espíritu, y seamos partícipes de su poder y determinación para hacer la voluntad del Padre. Jesús soportó la agonía del sufrimiento anticipado, como también nosotros soportamos tentaciones y pruebas similares en nuestras vidas.

¿Qué es lo que nos hace sentir temerosos y ansiosos cuando miramos al futuro? Si algo nos viene inmediatamente a la mente, intentemos verlo a la luz de la prueba de Jesús. En primer lugar, Jesús identifica la tentación del miedo. Lo hace reconociendo el sufrimiento interior que está experimentando y luego mirando la causa del mismo: su hora que se acerca. La "hora" de Jesús en el Evangelio de Juan significa su crucifixión y muerte. Esta fue la razón por la que vino a nosotros. Vino a sufrir las consecuencias de nuestros pecados y a destruir la muerte misma. Pero esta post-salvación Suya causó sufrimiento y la tentación del miedo, que Él, en el poder del Espíritu Santo, aceptó y venció.

Cuando observemos cualquier cosa que nos obligue a rendirnos al miedo y a la ansiedad, preguntémonos primero si es voluntad de Dios que realicemos ese acto. Si tenemos miedo de algo que no es la voluntad del Padre, entonces debemos rechazarlo. Pero muy a menudo el plan que Dios tiene para nuestras vidas también implicará una acción valiente ante alguna cruz y sufrimiento previstos. Es normal experimentar miedo, pero el miedo no se convertirá en ansiedad si imitamos a nuestro Señor y elegimos la voluntad de Dios, cueste lo que cueste.

Jesús también aceptó su cruz mirándola a través del prisma de la gloria. Comprendió que su sufrimiento y su muerte glorificarían al Padre celestial. Por lo tanto, se permitió ver la cruz como una glorificación del Padre. Lo mismo debe suceder en nuestras vidas.

Sea lo que sea a lo que nos enfrentemos en la vida, sea cual sea la cruz que nos toque, si es la voluntad de Dios que la aceptemos, entonces debemos verla no sólo como un sufrimiento que hay que soportar, sino sobre todo como un acto por el que Dios será glorificado y glorificará nuestras vidas. Esta visión correcta nos traerá esperanza, alegría y fuerza, y nos liberará de la ansiedad causada por el miedo.

Reflexionemos sobre cómo Dios nos llama a la cruz. No permitamos que el miedo nos distraiga de ello. Veamos cada sufrimiento anticipado como una oportunidad para glorificar a Dios en nuestras vidas. Miremos nuestras cruces con gratitud y alegría, y dejemos que esta nueva perspectiva nos dé la fuerza necesaria para cumplir la misión que nos ha confiado nuestro Padre celestial.

Padre nuestro siempre fiel, tu voluntad es perfecta. Llamaste a tu Hijo a aceptar el sufrimiento y la cruz en la fuerza de tu amor por nosotros. Por este acto de amor perfecto, Él reveló y entregó a todos tu vida divina, tu Espíritu Santo, tu corazón y tu fidelidad eterna. Señor Jesús, por favor, dame tu valor ante mi sufrimiento. Enséñame a sacar de tu obediencia la voluntad del Padre, que es el mayor bien para mí y para todos, en todas las cosas. Que mi vida también le glorifique a Él. Espíritu Santo, átame a ti y sumérgeme en tu oración. Jesús, confío en ti.