Velika sobota

Odrešenik sveta je na križu umrl krute smrti. Njegovo razbito telo so položili v grob. Njegovi učenci so se razkropili in se bali, da bodo naslednji na vrsti. Naša Mati Marija pa je bedela v popolnem upanju, da bo njen Sin kmalu vstal.

Tradicionalno so sobote v cerkvenem letu posvečene blaženi Devici Mariji. Ta starodavna tradicija se je delno razvila zaradi prepričanja, da je Mati Marija na veliko soboto, ko so bili drugi polni strahu in zmede, bedela v molitvenem pričakovanju Jezusovega vstajenja. Vedela je, da bo njen Sin vstal. Imela je upanje, ki je presegalo upanje. Njena vera je bila gotova. Njena ljubezen jo je ohranjala budno v pričakovanju Sinove vrnitve.

Že več stoletij se domneva, da je bila prva oseba, ki se ji je Jezus po vstajenju prikazal, njegova lastna mati. V to je verjel tudi papež Janez Pavel II. Tudi Sveti Ignacij iz Lojole je verjel v to. To prepričanje so skozi stoletja delili tudi mnogi drugi.

Zato je velika sobota idealen dan za razmišljanje o ljubečem srcu naše matere Marije. V Svetem pismu večkrat beremo, da je mati Marija v svojem srcu premišljevala o skrivnostih življenja svojega Sina. Bila je ena izmed redkih, ki so mu stali ob strani v njegovi agoniji in smrti. Stala je pred križem in v molitvi premišljevala o njegovi popolni žrtvi.  V naročju je držala njegovo mrtvo telo in razmišljala, kam je odšel njegov duh. V soboto je pričakovala njegovo skorajšnjo vrnitev k njej.

Razmislimo o njenem srcu. Poskusimo združiti svoje srce z njenim. Poskusimo razumeti, kaj je hrepenela, mislila in upala. Poskusimo začutiti, kar je čutila ta žalostni dan sinovega groba. Poskusimo izkusiti njeno vero, zaupanje in radostno pričakovanje.

Toliko ljudi na tem svetu živi v obupu in zmedi. Toliko jih je izgubilo upanje v novo življenje, ki jih čaka. Toliko jih živi svojo lastno obliko notranje smrti, ne dovolijo, da jih Bog pritegne v svoje vstajenje. Toliko ljudi danes potrebuje upanje, ki je bilo tisto prvo veliko soboto tako živo v srcu naše matere Marije.

Ta dan v tišini premišljujmo o resničnosti velike sobote in dovolimo, da nas veličastno srce naše drage Matere navdihne in nas globlje pritegne v njeno življenje vere, upanja in ljubezni. Tudi mi smo v življenju povabljeni notranje prehoditi isto pot kakor ona.

Najdražja mati Marija, na prvo veliko soboto si bedela za svojega Sina. Dovolila si, da je v tebi rasel božanski dar upanja, in dovolila si, da je bilo to upanje tvoja moč sredi grozot križa. Moli zame in za nas, da bi ta dan premišljevali o tvojem čudovitem srcu, da bi tudi nas napolnilo upanje sredi vseh izzivov našega zemeljskega življenja. Naj veselo pričakujemo milost novega življenja, ki nam ga naš Gospod Jezus Kristusa tako želi podeliti. Mati Marija, moli zame. Sveti Duh, vzemi me s seboj. Jezus, zaupam ti.

Sábado Santo con la Madre María

Sábado Santo

El Salvador del mundo murió cruelmente en la cruz. Su cuerpo destrozado fue depositado en el sepulcro. Sus discípulos se dispersaron y temieron ser los siguientes. Pero nuestra Santísima Madre veló con la perfecta esperanza de que su Hijo resucitaría pronto.

Tradicionalmente, los sábados del año eclesiástico están dedicados a la Santísima Virgen María. Esta antigua tradición se desarrolló en parte debido a la creencia de que, mientras otros estaban llenos de miedo y confusión, la Madre María velaba el Sábado Santo en oración anticipando la resurrección de Jesús. Sabía que su Hijo resucitaría. Tenía una esperanza más allá de toda esperanza. Su fe era segura. Su amor la mantuvo vigilante mientras esperaba el regreso de su Hijo.

Durante muchos siglos, se ha sugerido que la primera persona a la que se apareció Jesús después de su resurrección fue su propia madre. El Papa Juan Pablo II así lo creía. San Ignacio de Loyola lo creía. Y muchos otros a lo largo de los siglos compartieron esta creencia.

Por estas razones, el Sábado Santo es un día ideal para reflexionar sobre el corazón reflexivo de nuestra Santísima Madre. Hay varias veces en la Sagrada Escritura en las que se nos dice que la Madre María meditaba en su corazón los misterios de la vida de su Hijo. Fue una de las pocas que permaneció junto a Él en su agonía y muerte. Permaneció ante la Cruz y meditó en oración sobre Su sacrificio perfecto. La Santísima Madre sostuvo su cuerpo muerto en sus brazos y reflexionó sobre dónde había ido su espíritu. Y hoy vela, meditando Su inminente regreso a ella.

Reflexiona sobre su corazón reflexivo. Intenta unir tu corazón al suyo. Intenta comprender lo que ella pensaba y esperaba. Trata de sentir lo que ella sintió en este doloroso día. Intenta experimentar su fe, su confianza y su alegre espera.

Tantas personas en este mundo caminan en la desesperación y la confusión. Tantas han perdido la esperanza en la nueva vida que les espera. Tantas tienen su propia forma de muerte interior sin permitir que Cod las atraiga a Su Resurrección. Tantas personas necesitan hoy la esperanza que estaba tan viva en el corazón de nuestra Santísima Madre aquel primer Sábado Santo.

Reflexionad hoy en silencio sobre la realidad del Sábado Santo y dejad que el corazón glorioso de nuestra Santísima Madre os inspire y os atraiga más profundamente a su vida de fe, esperanza y amor.

Queridísima Madre María, en aquel primer Sábado Santo velaste a tu Hijo. Dejaste crecer en ti el don divino de la esperanza, y permitiste que esa esperanza fuera tu fuerza en medio del horror de la Cruz. Ruega por mí para que pueda meditar en tu hermoso corazón este día, de modo que yo también pueda llenarme de esperanza mientras soporto los desafíos de esta vida terrena. Dame un corazón de gozosa expectación mientras espero la gracia de la nueva vida que nuestro Señor desea tan profundamente concederme. Madre María, ruega por mí. Jesús, confío en Ti.